Stress en DNA

Voor de opbouw van een leven heb je minimaal, eiwitten, vetten, RNA en DNA nodig.
Een gen bevindt zich in het DNA, het is een stukjes dat de informatie bevat voor het maken van een specifiek stukje eiwit. Er zijn wel duizenden verschillende eiwitten met allemaal verschillende functies. 

Ons lichaam heeft 20.500 verschillende genen. Hiermee moeten we ons hele lichaam opbouwen en laten functioneren.

Ieder mens is begonnen als één cel en vanuit daar is ons lichaam gevormd uit 40.000.000.000.000 zeer verschillende cellen die allemaal hetzelfde DNA bevatten.

Als je het DNA van alle cellen in ons lichaam op een rijtje legt, kom je tot de verbazingwekkende ontdekking dat dit nogal erg lang is, namelijk zeventig keer de afstand van de aarde naar de zon en weer terug. Als je alle cellen bij elkaar neemt, dan bestaat het totale DNA in ons lichaam uit een code die is opgebouwd uit een onwaarschijnlijk groot getal met drieëntwintig nullen. Als je dan bedenkt dat dit bijna altijd goed gaat, is enig ontzag voor de DNA-wereld wel op zijn plaats. 

Het emotionele DNA

Ons DNA is zeer dynamisch. Het past zich niet alleen aan permanente veranderingen in de omgeving aan, maar reageert ook op sociale aspecten in onze omgeving.

De omgeving waarin we opgroeien en leven is daarom zeer bepalend voor hoe wij uiteindelijk onze genen gebruiken en wie we zijn.
Wij ervaren onze omgeving via onze zintuigen. Al die zintuigelijke informatie gaat eerst naar het limbisch systeem (in het midden van de brein) en wordt daar verwerkt en aan emotionele waarden gekoppeld. Deze emotionele waardering stuurt, via allerlei neuronale netwerken en hormonale processen, een deel van onze transcriptiefactor activiteit. Als voor de ene persoon een waarneming prettig is, dan is zijn transcriptie factor activiteit anders dan bij iemand bij wie diezelfde waarneming als angstig wordt ervaren. Emoties sturen zo ons DNA.

Zelfs prenataal is de omgeving al zeer belangrijk. Wanneer de aanstaande moeder depressief is, kunnen bij de foetus belangrijke receptoren in de hersenen geblokkeerd worden, waardoor de stressrespons van het kind blijvend verandert.

Onze emotionele interactie met de buitenwereld is dus uiterst belangrijk voor ons DNA-gebruik, en daarmee niet alleen voor onze ontwikkeling, maar ook voor ons dagelijks functioneren.

We kunnen terecht spreken van ‘het emotionel DNA’.

Bron: Het Emotionele DNA, Prof. Dr. Pierre Capel